Powstała w latach 1891-1893 z inicjatywy miejskiego radcy do spraw szkolnictwa doktora Otto Pfundtnera i burmistrza Wrocławia Georga Bendera Program budowy szkół ludowych opierał się na idei szwajcarskiego pedagoga Johanna Heinricha Pestalozziego (1746-1827), w której kształcenie umysłowe, moralno-religijne i fizyczne przebiegało harmonijnie. Obok nauki czytania, pisania i rachunków wprowadzano elementy geometrii, rysunku, geografii, muzyki, gimnastyki, pracy na roli, w gospodarstwie wyposażonym w pomoce naukowe Lekcje rysunku i śpiewu odbywały się w aulach usytuowanych na ostatnim piętrze lub poddaszu. Sale gimnastyczne znajdowały się w osobnych budynkach a w trosce o higienę uczniów w wielu szkołach urządzono łaźnie.
Szkoła ludowa przy ulicy Tęczowej 60 była jedną z pierwszych szkół wybudowanych w oparciu o zasady Pestalozziego. R.Plüddemann zaprojektował trzy piętrowy budynek na planie prostokąta, a wnętrze podzielił na trzy trakty z korytarzem pośrodku Znajdowało się tam 31 izb lekcyjnych, pokoje konferencyjne, sala do rysunku i śpiewu (III piętro). Na parterze umieścił mieszkanie rektora i woźnego. Wolnostojącą salę gimnastyczną połączył z budynkiem szkoły krytym łączeniem przy sali zaś umieścił łaźnię.
Budynek szkoły zaprojektował Plüddemann w stylu neogotyku hanowerskiego, z elewacjami licowanymi czerwoną cegłą i dekorowanymi elementami glazurowymi.
W 1945r. został uszkodzony trójkątny szczyt ryzalitu frontów i sygnaturka z cebulastym hełmem. Po wojnie wprowadzono niewiele zmian.
