Liceum historia

LO Nr XVII im. A. Osieckiej we Wrocławiu

Nowoczesne państwo niemieckie w drugiej połowie XIX i na początku XXw kładło silny nacisk na kształcenie społeczeństwa. Budowano wiele szkół, a i dla Wrocławia był to czas najbardziej intensywnego rozwoju budownictwa szklonego. Na podstawie projektu Plüddemanna, przy współpracy z architektem magistrackim Karlem Klimem zbudowano wówczas 25 budynków szkół ludowych, 6 szkół średnich, 3 wyższe zakłady naukowe. Szkoła ludowa przy ulicy Tęczowej 60, dzieło Plüddemanna to szkoła stopnia podstawowego.

Powstała w latach 1891-1893 z inicjatywy miejskiego radcy do spraw szkolnictwa doktora Otto Pfundtnera i burmistrza Wrocławia Georga Bendera Program budowy szkół ludowych opierał się na idei szwajcarskiego pedagoga Johanna Heinricha Pestalozziego (1746-1827), w której kształcenie umysłowe, moralno-religijne i fizyczne przebiegało harmonijnie. Obok nauki czytania, pisania i rachunków wprowadzano elementy geometrii, rysunku, geografii, muzyki, gimnastyki, pracy na roli, w gospodarstwie wyposażonym w pomoce naukowe Lekcje rysunku i śpiewu odbywały się w aulach usytuowanych na ostatnim piętrze lub poddaszu. Sale gimnastyczne znajdowały się w osobnych budynkach a w trosce o higienę uczniów w wielu szkołach urządzono łaźnie.

Szkoła ludowa przy ulicy Tęczowej 60 była jedną z pierwszych szkół wybudowanych w oparciu o zasady Pestalozziego. R.Plüddemann zaprojektował trzy piętrowy budynek na planie prostokąta, a wnętrze podzielił na trzy trakty z korytarzem pośrodku Znajdowało się tam 31 izb lekcyjnych, pokoje konferencyjne, sala do rysunku i śpiewu (III piętro). Na parterze umieścił mieszkanie rektora i woźnego. Wolnostojącą salę gimnastyczną połączył z budynkiem szkoły krytym łączeniem przy sali zaś umieścił łaźnię.

Budynek szkoły zaprojektował Plüddemann w stylu neogotyku hanowerskiego, z elewacjami licowanymi czerwoną cegłą i dekorowanymi elementami glazurowymi.
W 1945r. został uszkodzony trójkątny szczyt ryzalitu frontów i sygnaturka z cebulastym hełmem. Po wojnie wprowadzono niewiele zmian. 

Dworzec Świebodzki historia

Dworzec Wrocław Świebodzki to drugi najstarszy dworzec w stolicy Dolnego Śląska. Powstał według projektu inżyniera Aleksa Cochiusa. W latach 20. XX wieku pojawił się śmiały projekt autorstwa ówczesnego architekta miejskiego Maxa Berga.

 Dworzec Wrocław Świebodzki został wybudowany przez Towarzystwo Kolei Wrocławsko - Świdnicko - Świebodzickiej w związku z utworzeniem linii kolejowej Wrocław - Świebodzice. Ta natomiast powstała by usprawnić transport towarów z okolic Wałbrzycha do Wrocławia.

Dworzec Wrocław Świebodzki został wybudowany w ekspresowym tempie według projektu inżyniera Aleksa Cochiusa. Prace rozpoczęły się w 1842 roku i dobiegły końca w sierpniu następnego roku. Uroczystego otwarcia nowej linii kolejowej dokonano 28 października 1843 roku. W 1844 roku po torach ze Świebodzkiego zaczęły kursować pociągi towarowe, a w 1844 roku uruchomiono połączenie z Dworca Świebodzkiego w kierunku Świdnicy. Z czasem ilość towarów i osób przewożonych z dworca Świebodzkiego zaczęła rosnąć. Duże znaczenie miała tu również chęć uruchomienia nowej linii kolejowej do Szczecina. Stąd 25 lat po otwarciu obiektu podjęto decyzję o jego rozbudowie.
Koncepcję architektoniczną przebudowy gmachu dworca powierzono dwóm berlińskim architektom Walterowi Kyllmanowi i Adolfowi Heydenowi. Projekt przebudowy zlecono Emilowi Hasenjagerowi. W 1869 roku rozpoczęto prace, które trwały do 1874 roku. Rozbudowano gmach dyrekcji (od strony ulicy Tęczowej) oraz przebudowano stary gmach dworca. Od frontu dworca dobudowano środkową część z kolumnadą po bokach. Wejście uwieńczono zegarem. Po jego obu stronach umieszczono dwie rzeźby kobiet w antycznych strojach, które były alegoriami Pomeranii i Silesii.
Od okresu ostatniej przebudowy aż do czasów współczesnych bryła dworca Wrocław Świebodzki nie uległa praktycznie żadnym zmianom. W latach 20. XX wieku pojawił się śmiały projekt autorstwa ówczesnego architekta miejskiego Maxa Berga (we Wrocławiu zaprojektował między innymi Halę Stulecia). Zakładał on, że Wrocław Świebodzki będzie najważniejszym dworcem w stolicy Dolnego Śląska, a w jego bezpośrednim sąsiedztwie powstaną wysokie budynki o funkcji handlowo - usługowej. Koncepcja ta jednak nigdy nie została zrealizowana. Dworzec Wrocław Świebodzki został wyłączony z ruchu kolejowego na początku lat 90.

ulica Tęczowa historia

Ulica Tęczowa – ulica długości około 1,2 km we Wrocławiu (do 1945 pod nazwą Siebenhufenerstraße w dzielnicy Siebenhufen - pol. "Siedem Łanów"), na pograniczu Przedmieścia Mikołajskiego i Przedmieścia Świdnickiego.

 Wieś Siedem Łanów wzmiankowana była już w połowie wieku XIV jako własność klasztorna, a dzisiejsza ul. Tęczowa była jej główną osią komunikacyjną. Od 1516 Siebenhufen było własnością Szpitala Bożego Grobu, a trzy wieki później - w 1808 - została włączona do miasta.
W roku 1846 (lub 1847) przy ulicy powstała pierwsza wrocławska gazownia, nieco wcześniej zaś, w 1843, drugi z wrocławskich dworców kolejowych - Dworzec Świebodzki (pierwszym był o rok starszy Górnośląski). W połowie wieku XIX pojawiła się też typowa zabudowa miejska, przede wszystkim po jej południowej stronie, bowiem po stronie północnej znalazły swe miejsce - ze względu na dogodne położenie przy terenach i bocznicach kolejowych - zakłady przemysłowe i składy. Bliskość kolei spowodowała także, że po północnej stronie (w okolicy skrzyżowań z dzisiejszą ulicą Zdrową) powstał duży targ warzywny. Po wybudowaniu Dworca Świebodzkiego (a wkrótce potem w jego sąsiedztwie Marchijskiego) przeprowadzono przecinającą ulicę Tęczową linię kolejową - łącznik (Verbindungsbahn) - umożliwiającą przetaczanie taboru kolejowego pomiędzy Dworcem Górnośląskim a Świebodzkim i Marchijskim.

Linią tą, biegnącą wzdłuż dzisiejszej ul. Kolejowej, początkowo przetaczano wagony przy pomocy konnych zaprzęgów; wkrótce jednak, około połowy XIX wieku, kiedy opracowano nowoczesne lokomotywy manewrowe, z trakcji konnej zrezygnowano, a podczas przebudowy wrocławskiego węzła kolejowego pod koniec lat 60. zdecydowano o zmianie przeznaczenia dawnego łącznika; pozostawiona w tym miejscu bocznica kolejowa przecinająca ul. Tęczową prowadziła do zlokalizowanej w kwartale ulic (według nazw dzisiejszych) Tęczowej, Kolejowej, Prostej i Grabiszyńskiej fabryki wagonów kolejowych Waggonfabrik Gebr. Hofmann & Co. AG, która w tej lokalizacji funkcjonowała do początków XX wieku. Później zlokalizowano w tym miejscu zakłady transportowe poczty^[4], a obecnie znajduje się tu Centrum Logistyki Poczty Polskiej.

Po 1906, kiedy uruchomiono największą wówczas w Europie gazownię na wrocławskim Tarnogaju, obiekt przy Tęczowej przekształcono na przetłocznię gazu. W 1928 od ulicy Grabiszyńskiej doprowadzono poprzez ulicę Szpitalną, Tęczową i Zdrową dogodne połączenie tramwajowe targowiska warzywnego z resztą miasta. Linia numer 4 łączyła w tym czasie ulicę Tęczową z Rynkiem i Rakowcem, ale tylko w dni powszednie (w niedziele i święta tramwaje jeździły na tej trasie tylko z Rakowca do Rynku i z powrotem). W 1937 linia z Rakowca do Tęczowej oznaczona została literą "E" (nadal jeździła tylko w dni powszednie, a "czwórka" jeździła tylko do Rynku), a w 1939 utworzono w miejsce linii "E" linię "23" z Tęczowej przez Rynek do dzisiejszej Alei Słowackiego.

W latach 40. dodano małą pętlę tramwajową na terenie samego targowiska oraz dodatkową bocznicę tramwajową ze skrzyżowania Tęczowej ze Szpitalną w głąb terenów przemysłowo-magazynowych po północnej stronie Szpitalnej. Te dodatkowe tory ułatwiały transport towarów zaopatrzeniowych wewnątrz miasta liniami tramwajowymi, co pozwalało oszczędzić paliwo dla samochodów, niezbędne wówczas na frontach prowadzonej przez Niemcy wojny światowej.
Podczas oblężenia Festung Breslau zabudowa ulicy uległa poważnym zniszczeniom, zwłaszcza jej zachodni odcinek. Zniszczeniu uległ szpital i kościół św. Trójcy, przestało istnieć też targowisko, straciło sens istnienia połączenie tramwajowe rejonu Tęczowa/Zdrowa z miastem. Tuż po wojnie torowisko na ulicy Kolejowej i Tęczowej wykorzystywano do wywożenia gruzu i odzyskanych ze zburzonego centrum miasta cegieł w kierunku Dworca Świebodzkiego (tam ładunek ten był przeładowywany na normalnotorowe wagony i wywożony z Wrocławia). W latach następnych część ocalałej zabudowy miejskiej odbudowano, w tym także niektóre magazyny, składy i zakłady przemysłowe (m.in. przepompownię gazu).

kiedyś / teraz / przechodzenie

etapy

Program będzie realizowany w 3 etapach; 

KONCEPCYJNYM: praca badawcza, kompletowanie „skrawków”: zdjęć, fonosfery (dawnej), 

REALIZACJI: działania warsztatowe: muzyczne (nagrania fonosfery), taneczno-performatywne (inspirowane fotografiami) i animacji poklatkowej, 
 

FINAŁOWYM: pokaz interdyscyplinarnego performance'u ''TĘCZOWA LINIA CZASU'' realizowanego dla publiczności w Centrum Inicjatyw Artystycznych – 19 i 20.11.16.  
W programie finału znajdą się dawne i współczesne przestrzenie taneczne, wizualne i akustyczne – nadające tożsamość ulicy Tęczowej, przybliżające widzom jej dzieje i będące zapisem procesu poszukiwania „pamięci”.

kadra

Ewa Staroń – osoba prowadząca warsztaty taneczne w projekcie, pedagog tańca, choreograf, posiada kwalifikacje animatora kultury o specjalizacji taniec współczesny. Jest organizatorem wielu imprez kulturalnych, prowadzi zajęcia warsztatowe dla nauczycieli, tancerzy, dzieci i młodzieży. W 2000 roku założyła teatr tańca Niezależna Manufaktura Taneczna. Zapoczątkowała cykl imprez promujących Taniec współczesny we Wrocławiu: pt. ,,Instalacje Taneczne”. Prezes Zarządu Centrum Inicjatyw Artystycznych. Autorka i koordynatorka projektów tanecznych. Współorganizatorka Mandala Performance Festival i programu ,,Wrocław tańczący”.

Edyta Kamińska - osoba prowadząca warsztaty taneczne w projekcie. Instruktor tańca, choreograf grupy tanecznej CHEERLEADERS WROCŁAW oraz trener Akademii Cheerleaders.  Absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu.  W wieku 6 lat rozpoczęła zajęcia we wrocławskiej szkole baletowej „Arabeska".Późniejsze lata to coraz intensywniejsza nauka i poszukiwanie nowych form tanecznych. Trenowała Taniec Towarzyski w szkole „Latina". Przez dziesięć lat rozwijała swoje umiejętności w Szkole Tańca Nowoczesnego „Arkadia" Jacka Gębury. Uczestniczyła w wielu szkoleniach: modern jazz, hip hop, house, funky-jazz u takich choreografów jak: Des Richardson, Mandy Moore, H. Young Woo, Joshua Pelatzky, Sabaiono, Michelle Oliwa, Thierry Thorane Verger, Bill Goodson, Charly Moandal, Andy Ninvalle, Mosse, Luciano Di Natale. 

Maciej Kuźmiński - osoba prowadząca warsztaty taneczne w projekcie, choreograf, tancerz i pedagog tańca współczesnego. Absolwent Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance  (Konserwatorium Tańca i Muzyki Trinity Laban; dawne  Laban Centre) w Londynie. W 2007 z wyróżnieniem ukończył 3-letnie studia z teatru tańca, a w 2012 (także z wyróżnieniem) – 1,5-roczne studia z choreografii na tej samej uczelni. Obecnie uczy trzech  różnych technik ruchu – autorskiej techniki Dynamic Phrasing, pracy z podłogą oraz improwizacji natychmiastowej kompozycji (instant composition). Został zaproszony do wykładania tańca współczesnego w PWST w Krakowie (Wydział Teatru Tańca w Bytomiu) w 2014 roku.

Marcin Misiura - osoba prowadząca warsztaty performatywne w projekcie, W 2010 roku skończył studia na Wydziale Aktorskim PWST we Wrocławiu. Wcześniej zadebiutował w 2002 roku w spektaklu Od dziś będziemy dobrzy na podstawie tekstu Pawła Sali w reżyserii Łukasza Kosa w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Po studiach związany z Teatrem Nowym w Łodzi. Współpracuje z Lubuskim Teatrem w Zielonej Górze, Wrocławskim Teatrem Współczesnym oraz Instytutem Grotowskiego, gdzie występuje w Mauzerze według Heinera Müllera w reżyserii Theodorosa Terzopoulosa. Prowadzi warsztaty teatralne, głównie z dziećmi. Regularnie współpracuje z Brave Kids Festiwal we Wrocławiu jako lider artystyczny. Jest nauczycielem w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia we Wrocławiu i Wydziale Wokalnym AM we Wrocławiu.

Monika Małobęcka – osoba prowadząca warsztaty animacji oraz przygotowująca dokumentację filmową w projekcie. Absolwentka i studentka wydziału Pedagogiki w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu o specjalności Pomoc Psychologiczno-Pedagogiczna, gdzie pisze swoją pracę magisterską na temat "Tożsamości pamięci. Narracja pewnej wspólnoty". Jest specjalistą do spraw kultury i projektów w Gminnym Ośrodku Kultury Oleśnica i gospodarzem Gminnej Izby Pamięci w Boguszycach, gdzie prowadzi warsztaty wielopokoleniowe, podczas których mieszkańcy odkrywają, pielęgnują i kultywują pamięć o przodkach.Dodatkowo zajmuje się pracą badawczą na temat osobistych historii najstarszych mieszkańców okolicy Oleśnicy. Zbiera i prowadzi zapisy video ich narracji biograficznych. Rezultatem jej pracy są między innymi krótkie filmy, które są gromadzone w Izbie Pamięci dla przyszłych pokoleń jako niematerialne dziedzictwo kulturowe, podstawę w procesie tworzenia poczucia zbiorowej tożsamość określonej społeczności.

Arkadiusz Kniga – Leosz – osoba wykonująca fotografie w projekcie oraz przygotowująca dokumentację zdjęciową. Absolwent wrocławskiej szkoły fotografii AFA, doświadczony fotograf specjalizujący się w fotografii artystycznej i sportowej , od wielu lat związany z Centrum Inicjatyw Artystycznych.

Piotr Michałowski - Absolwent kulturoznawstwa (specjalność krytyka muzyczna) na Uniwersytecie Wrocławskim (2007) oraz Wrocławskiej Szkoły Jazzu i Muzyki Rozrywkowej w klasie gitary Witolda Żuromskiego (2011), absolwent studiów podyplomowych „Administracja i Przedsiębiorczość w Kulturze (DWSSP „ASESOR” (2010). Studiował muzykologię na Uniwersytecie Wrocławskim. Kierownik i założyciel zespołu Ansambl Peregrinus (dialog kultur, etno-jazz), z którym w 2011 roku wydał płytę „Muzyczna Jurta – Śladami Tatarów (dotacja MSWiA). Uczestnik międzynarodowych warsztatów jazzowych. Koncertował m.in.w Niemczech, Włoszech, Rumunii, Słowacji, Słowenii, Bośni i Hercegowinie. Współpracuje z wieloma muzykami, tworząc polskie i międzynarodowe projekty muzyczne. Uczestnik szkoleń dla animatorów międzynarodowych wymian młodzieży. Od wielu lat prowadzi działalność edukacyjną, animacyjną, artystyczną i projektową w Polsce i zagranicą. Aktor, animator i muzyk z bogatym doświadczeniem w pracy z dziećmi i z młodzieżą. Pedagog teatralny.

Magdalena Zamorska – osoba prowadząca wykłady w projekcie, doktor współpracująca z Instytutem Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Bada techniki pracy z ciałem oraz procesy performatywne. Autorka licznych artykułów na temat sztuki ruchu w pismach: ,,Teatr”, ,,Kultura współczesna”, ,,nietak !t”.

Joanna Potkowska - nauczyciel wychowania fizycznego w Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej I i II st. im Karola Szymanowskiego , koordynatorka programów tanecznych i społecznych, tancerka teatru tańca Niezależna Manufaktura Taneczna, członek zarządu Centrum Inicjatyw Artystycznych

Adam Kamiński – kurator Laboratorium Ruchu, Mandala Performance Festival, instruktor teatralny, prezes stowarzyszenia jest człowiek, animator kultury, kurator programu tanecznego w Biurze Festiwalowym Impart 2016. Koordynator licznych projektów z zakresu sztuki performance i tańca współczesnego min: ,,Młodzieżowa Akademia Kulturalno – Społeczna”, ,,Sztuka w akcji" , ,, Wibracje Taneczne", ,, Atuty sztuki" ,, Sztuka Aktywności". Organizator warsztatów tanecznych z udziałem polskich i zagranicznych choreografów i tancerzy. Absolwent studiów podyplomowych ''Administracja i przedsiębiorczość w kulturze” w Dolnośląskiej Wyższej Szkole Służb Publicznych. Członek Jury Polskiej Platformy Tańca w 2008 roku. Współorganizator pokazów performance we wrocławskich galeriach sztuki (Galeria Miejska, Galeria Entropia), klubach artystycznych (Klub Firlej) i w miejscach publicznych. Autor tekstów o tańcu i sztuce akcji min: w piśmie artystycznym ,,Format”.